Amper acht jaar na de eerste verhuis vulden we afgelopen zomer opnieuw bananendozen om ons hele hebben en houden te verkasten naar een nieuw huis. Tijdens zo’n proces vraagt een mens zich al eens af waarom het in godsnaam nodig was om zoveel tijd en energie te investeren in een ander hoopje bakstenen. Ook al moesten we het soms nog eens luidop tegen elkaar herhalen, we wisten dat we heel bewust gekozen hadden voor dit nieuwe hoofdstuk: een nieuw huis in een cohousingproject.
Een comfortabele rijwoning in een leuke buurt en op een steenworp van de Brugse binnenstad laat je niet zomaar achter. Het kostte dan ook enige moeite om onze lieve buren van de noodzaak van dit verhuisplan te overtuigen. Ja, we hadden alles in de buurt wat we nodig hadden. En ja, het huis zou prima zijn om samen met onze dochters in op te groeien. Maar stiekem wilden we meer.
Stop met klagen. Wees zelf de verandering.
Zoals dat bij vele grote stappen in een mensenleven gaat, zijn er vaak meerdere vonken die het vuur doen ontbranden. Op onze wereldreis werden we vaak gecharmeerd door de rust van community living. Bij thuiskomst stond Leens schetsboek vol interieurideeën voor ons droomhuis, ooit. Maar het was pas toen ik me liet omverblazen door het toekomstbeeld dat toenmalig Vlaams Bouwmeester Leo Van Broeck ons voorgeschotelde, dat ik wist dat we zelf werk zouden moeten maken van ons droomhuis.
Ook worden we met ambitieuze klimaatplannen en fabelachtige termen als de betonstop om de oren geslagen door de politici, toch werd me die avond duidelijk dat we vooral zelf moesten ondernemen wat we belangrijk vinden. Of zoals Steven Vromman het ooit formuleerde als titel voor zijn boek: “Stop met klagen.”.
Het zaadje om in een duurzaam ingericht en ecologisch gebouwd huis te gaan wonen, was dus geplant. En ook het idee om ruimte en materiaal te delen met buren kwam steeds vaker terug in gesprekken over een ideaal toekomstbeeld. Helaas zou het bij dromen blijven, dachten we toen. We wonen niet in een progressieve stad als Gent waar dat soort projecten als paddenstoelen uit de grond schieten. En ons huis was nog niet eens afbetaald! Hoe zouden we dan in godsnaam een nieuw huis kopen?
En toch! Toen we na een fietstocht een flyer van een toekomstig cohousingproject aan onze fiets ontdekten, konden we onze nieuwsgierigheid niet langer bedwingen. Laat ons gewoon eens gaan luisteren hoe ze dat aanpakken. Eens gaan kijken, dat kost geen geld.
Na een enthousiaste uiteenzetting over de plannen, het traject en de mogelijkheden was er geen weg meer terug. We waren op slag verliefd geworden op deze woonvorm van de toekomst. Ons hart was overtuigd: hier willen we onze dochters laten opgroeien.
Hier zien we ons dochters spelen en opgroeien.
Wat volgde waren drie intensieve jaren. Na het proces waarbij we als groep heel wat keuzes moesten maken, konden we in 2018 eindelijk naar de notaris om onze handtekening te zetten onder een document dat ons leven zou veranderen. We werden de toekomstige eigenaar van een huis in Cohousing Eikenberg.
Meer dan ons lief was, lieten we in de voorbije jaren familie en vrienden op onze kinderen passen. Want ja, er was weeral een vergadering of een zelfbouwdag gepland. En dat liep net iets efficiënter zonder kinderen in de buurt. Heel vaak hebben we onszelf vervloekt voor de keuze die we gemaakt hebben. Wat een opoffering voor een wilde gok. Want we wisten natuurlijk nog niet of we wel echt het geluk zouden vinden in ons nieuwe huis.
Ondertussen wonen we ruim een halfjaar in unit zuid 0.2 van Cohousing Eikenberg. Als allereerste bewoners van het project betrokken we ons nieuwe huis, dat toen nog omgeven was door een werf van niet-afgewerkte woningen en een modderig binnenplein. Toch werd ons snel duidelijk dat we ons helemaal thuis zouden voelen in onze nieuwe stek.
Na maanden (en jaren) van veel en hard werken en tijd investeren, was er eindelijk tijd om samen te genieten.
Dit is waarom we er bewust voor cohousing kozen:
In ons volgebouwde land is er amper nog plaats voor onze kinderen om rustig en veilig buiten te spelen. Hier kunnen onze meisjes ravotten in een gigantische gedeelte tuin, een aanpalend bosje en zelfs ploeteren in onze zwemvijver.
Het tempo waarmee we grondstoffen verbruiken is moordend voor onze planeet. In ons huis maken we niet langer gebruik van fossiele brandstoffen. Elektriciteit komt van zonnepanelen en groene stroom. Verwarming en warm water halen we met onze warmtepomp gewoon uit de bodem.
Als we het voor onze planeet en onszelf nog wat leefbaar willen houden, bouwen we best niet elke vierkante meter vol. We kozen er bewust voor om wat compacter te wonen. (ideaal trouwens als motivator om te ontspullen) Ruimtes die we niet elke dag gebruiken delen we samen in ons paviljoen. Naast logeerkamers hebben we er trouwens ook een vergaderzaal, een hobbykamer en een kleine feestzaal met een bar.
Door energiezuiniger te leven, houden we meer budget over voor leuke dingen. De dikke schil van ons passief huis, de zonnepannelen en de vele doordachte energiehacks bespaarden ons nu al vele euro’s.
De vele ideeën uit het schetsboekje van Leen konden we eindelijk realiseren. Elke vierkante centimeter van ons compacte huis werd doordacht ingericht: van een speelhuisje onder de trap tot een bank in het raam. Ons interieur werd met de grootste zorg ingericht met duurzame materialen (zoals hout uit ons eigen bos) en op de groei, zodat het nog lang kan dienen als onze thuis.
Kriebelt het bij jou ook al om te bouwen aan je ideale huis? Deel jij in de toekomst ook een weelderige tuin een praktisch paviljoen met je buren?
We delen ons verhalen om te laten zien dat het mogelijk is, ook voor jonge ouders die eigenlijk al gesetteld waren. Het vraagt inderdaad de nodige inspanningen en opofferingen. Maar die guitige lach van twee ravottende dochters in hun nieuwe tuin, doet je dat meteen vergeten.
Komen er heel wat vragen over cohousing bij jou naar boven? Reageer dan zeker onder deze blog of stuur ons een berichtje.
Weet ook dat je bij Samenhuizen Vlaanderen en begeleiders zoals Gemeengoed terecht kan voor de nodige ondersteuning bij jouw traject.